CHROM (Cr) – spełnia bardzo dużo funkcji w organizmie. Chrom wpływa na działanie insuliny, zapobiegając rozwojowi cukrzycy typu II, jak i wspomagając jej leczenie. Jest on zaangażowany w przemiany węglowodanów, białek oraz tłuszczów w naszym ciele, dlatego wspomaga również walkę z otyłością i miażdżycą, utrzymując równowagę pomiędzy „złym” i „dobrym” cholesterolem w organizmie. Do produktów, które go zawierają zalicza się mięso wieprzowe, ryby, jaja, sery, zbożowe produkty pełnoziarniste, drożdże, grzyby, rośliny strączkowe oraz owoce. Przyjmowanie go w zbyt dużej ilości nie jest wskazane, ponieważ może zaburzać wcześniej wspomniane przemiany (zwłaszcza węglowodanów). Zarówno kontakt skórny z chromem, jak i wdychanie powietrza nim zanieczyszczonego są niebezpieczne, ponieważ mogą powodować rozległe podrażnienia oraz zwiększać ryzyko wystąpienia choroby nowotworowej.

CYNK (Zn) – mimo tego, że cynk występuje w naszych organizmach w ilościach śladowych, pełni on niezwykle ważne funkcje w ciele. Cynk wzmacnia odporność organizmu i chroni go przed szkodliwych działaniem wolnych rodników. Korzystanie wpływa na stan włosów i paznokci, przyspiesza również proces gojenia się ran. Cynk łagodzi objawy cukrzycy, choroby wrzodowej, osteoporozy oraz hemoroidów. Poprawia naszą sprawność intelektualną i chroni przed demencją. Główne źródło cynku w diecie stanowi mięso, wędliny, ryby, owoce morza oraz nabiał. Spore jego ilości znajdują się także roślinach strączkowych, orzechach, pestkach dyni oraz ziołach (pokrzywa, rumianek, szałwia). Nadmierny poziom cynku obserwowany jest praktycznie wyłącznie u osób stosujących jego suplementację i może się przejawiać upośledzeniem działania układu odpornościowego oraz obniżonym stężeniem „dobrego” cholesterolu we krwi.

KADM (Cd) – jest pierwiastkiem, który nie tylko nie spełnia żadnej funkcji w organizmie, ale jest dla niego niezwykle szkodliwy. Łatwo kumuluje się w wątrobie, nerkach, kościach czy jądrach, powodując uszkodzenie tych narządów i zaburzenie ich funkcjonowania. Ma bezpośredni związek z rozwojem osteoporozy, deformacji kości, miażdżycy, bezpłodności oraz zaburzeń oddechowych. Wykazano, że kadm działa kancerogennie (sprzyja rozwojowi nowotworów) oraz teratogennie (sprzyja rozwojowi wad płodu). Niestety na skutek działalności człowieka, środowisko w którym żyjemy jest silnie zanieczyszczone kadmem. Przyczynił się do tego przede wszystkim rozwój przemysłu, w którym kadm stosowany jest do produkcji m.in. barwników, galwanicznych powłok ochronnych, sztucznych ogni, baterii alkalicznych niklowo-kadmowych, farb fluorescencyjnych oraz nawozów sztucznych. Z zanieczyszczonego środowiska kadm z łatwością przenika do roślin, dlatego obok narażenia zawodowego główną drogą pobierania przez nas kadmu jest żywność (warzywa korzeniowe, podroby, ryby, zboża, zioła). Innym istotnym źródłem kadmu jest palenie papierosów. Co więcej, u palących matek odnotowano dwukrotnie wyższe stężenie kadmu w mleku, niż u kobiet niepalących oraz jego przenikanie do organizmu dziecka wraz z pokarmem matki.

MAGNEZ (Mg) – odpowiada za prawidłowe funkcjonowanie układu krążenia i układu nerwowego. Jest zaangażowany w reakcje obronne organizmu, działa przeciwstresowo i przeciwzapalnie. Magnez buduje kości i zęby, dlatego zachowanie jego właściwego poziomu minimalizuje ryzyko pojawienia się osteoporozy. Głównym źródłem magnezu w diecie są rośliny strączkowe, brązowy ryż, gruboziarniste kasze (,np. gryczana), orzechy, banany, kakao oraz czekolada. Zbyt wysoki poziom magnezu w organizmie zdarza się niezwykle rzadko, ale jest bardzo niebezpieczny. Może prowadzić do zatrzymania akcji serca oraz całkowitego porażenia mięśni.

MIEDŹ (Cu) – odgrywa kluczową rolę w procesie powstawania czerwonych krwinek; buduje komórki nerwowe oraz uczestniczy w przesyłaniu impulsów nerwowych. Ważną funkcją miedzi jest też zwiększanie odporności organizmu oraz ochrona przed szkodliwym działaniem wolnych rodników. Do głównych źródeł miedzi w diecie zalicza się: płatki owsiane, drożdże piekarskie, pełnoziarniste produkty zbożowe, ziarna słonecznika, pestki dyni oraz orzechy. Jej przedawkowanie zdarza się niezwykle rzadko, jeśli jednak wystąpi może stać się przyczyną uszkodzenia wątroby oraz mózgu, w których się gromadzi.

NIKIEL (Ni) – gwarantuje prawidłowy metabolizm węglowodanów, białek oraz tłuszczów, zaangażowany jest w procesy odpornościowe organizmu oraz transport tlenu do komórek ciała. Do produktów zawierających największe ilości chromu zalicza się ryby, nieoczyszczone ziarna zbóż, nasiona roślin strączkowych, orzechy, czekoladę, czarną i zieloną herbatę, a także wino i piwo. Nikiel jest jednak silnym alergenem. Objawy typowe dla alergii obserwowane są zarówno na skutek spożycia nadmiernych jego ilości, jak i skórny kontakt, np. z biżuterią zawierającą spore jego ilości. Nikiel jest także składnikiem wielkomiejskiego smogu, dymów: fabrycznego i tytoniowego, a długotrwałe narażenie na niego zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia mutacji oraz nowotworów, a także zaburzeń rozwojowych płodu.

OŁÓW (Pb) – zaliczany jest do grupy metali szczególnie toksycznych. W XX wieku ołów był powszechnie wykorzystywany przy produkcji rur wodociągowych, kabli, farb oraz benzyn samochodowych. Od kiedy wiemy o jego silnej toksyczności, zastosowanie ołowiu w przemyśle znacznie się zmniejszyło, jednak nie zostało całkowicie wyeliminowane. Nadal przemysł uważany jest za główne źródło zanieczyszczenia środowiska tym metalem. Wraz z zanieczyszczoną wodą i glebą ołów dostaje się do roślin, a wraz z zatrutą żywnością do naszego organizmu (głównie pod postacią warzyw liściastych i korzeniowych, a także mięsa zwierząt hodowanych w systemach pastwiskowych). Ołów oddziałuje toksycznie na układ nerwowy, hamuje syntezę hemoglobiny – czerwonego barwnika erytrocytów – przyczyniając się do rozwoju niedokrwistości. Kumuluje w nerkach i kościach, powodując uszkodzenia tych narządów oraz zaburzenie ich pracy.

RTĘĆ (Hg) – również zaliczana jest do metali silnie toksycznych. Do środowiska uwalniana jest w sposób naturalny poprzez wybuchy wulkanów czy wietrzenie skał, które ją zawierają. Jednak w największym stopniu do zanieczyszczenia środowiska rtęcią, przyczynia się człowiek. Rtęć uwalniana jest podczas spalania węgla oraz niewłaściwego składowania odpadów poprzemysłowych. Powstaje również w trakcie produkcji metali kolorowych, lamp rtęciowych, termometrów, manometrów, cementu i wapna oraz podczas rafinacji ropy naftowej czy wytwarzania asfaltu. Rtęć uwolniona do atmosfery zanieczyszcza glebę i wodę, a wraz nimi przedostaje się do organizmów roślin i zwierząt. Z tego powodu głównym źródłem narażenia człowieka na rtęć jest dieta (zwłaszcza ta bogata w ryby, podroby oraz ziołowe herbaty). Kolejnym źródłem narażenia na ten pierwiastek są amalgamatowe wypełnienia zębów, z których rtęć jest uwalniana przy każdorazowym tarciu. Rtęć jest wyjątkowo niebezpieczna, ponieważ kumuluje w tkance nerwowej, co może prowadzić do uszkodzenia struktur mózgu oraz porażenia nerwów. Blokuje również działanie enzymów trawiennych oraz hamuje aktywność flory jelitowej, dlatego może upośledzać działanie układu pokarmowego.

ŻELAZO (Fe) – jest składnikiem krwi umożliwiającym transport tlenu do wszystkich narządów ciała. Żelazo to także składnik mięśni, niezbędny do ich właściwej pracy. Chroni organizm przed infekcjami oraz pomaga walczyć z wolnymi rodnikami, odpowiedzialnymi m.in. za przedwczesne starzenie się skóry. Prawidłowy poziom żelaza w organizmie gwarantuje prawidłową pracę układu nerwowego. Największe ilości żelaza znajdują się w czerwonym mięsie, drobiu oraz wątróbce wieprzowej. Spore ilości żelaza zawarte są także w roślinach strączkowych, orzechach, burakach, zielonych warzywach oraz suszonych owocach. Pomimo niezwykle ważnych funkcji żelaza w organizmie, jego nadmiar jest bardzo niebezpieczny – odkłada się w wątrobie i trzustce, prowadząc do zatrucia tych narządów. Wysoki poziom żelaza w organizmie zwiększa ryzyko zachorowania na choroby serca i nowotwory, a także osteoporozę i depresję.